Oczekiwanie

Miękkie mgły na ziemie opadły,
Srebrne łzy rosy na polanie.
Za czarnymi, kocimi grzbietami,            
Poranek nieśmiało się skrada.    
              
Z kubkiem kawy w ręku czekam,              
Wpatrzona w nitki szlaków.                      
Może któryś z nich ciebie przyniesie,        
Jeśli drogi pomylisz przypadkiem.
            
Nie wiem ile poranków minęło,                  
Drzewa zdradzają udrękę czekania.          
Złote liście straciły nadzieje,                      
Zwinięte w kłębek powoli zdychają.
         
Ty co podobno zasiadasz na górze,        
I życie nasze jak puzzle układasz.            
Jeśli nadziei przynieść nie potrafisz,        
Pozwól mi chociaż zrozumieć.

Wroclove

Kocham Wroclaw.Nieustannie. Za to ze mieszkaja tam normalni ludzie, za to ze zawsze zachwyca mnie czyms nowym, za to ze co roku wita mnie zlota jesienia.Odkrylam kolejne piekne miejsce, ktore od dzis bedzie moim ulubionym. Ogrod Japonski absolutnie mnie oczarowal. Chyba niedziela nie jest najlepszym dniem na wycieczke w to miejsce, bylo sporo ludzi, ale mimo to mozna tam zlapac oddech. Ksiazka, ipod i wygrzewanie pyszczka na pomoscie.Po prostu mniam! Bede tam wracac. Przy okazji krotkiego wypadu odkrylam tez inne miejsce. Kino Nowe Horyzonty, polecam szczerze wszystkim. Polaczenie kina studyjnego z multiplexem. Przestronne, nowoczesne sale. z mega wygodnymi fotelami, niebanalne wnetrza i ambitny repertuar.W kinie dodatkowo kafejka serwujaca dobre, zdrowe przekaski. Nie ma zestawow popcorn i cola. Kino jest niedaleko Placu Solnego, wiec dojscie zajmuje 5 minut. Koniecznie odwiedzcie to miejsce.

A tu kilka obrazkow z jesiennego ogrodu.

Magda, Milosc i rak

“Często myślę: Dobrze że mnie to spotkało. Rak wiele mi odebrał, ale też dał mi siłę, zgubiłam większość lęków. Uporządkowałam siebie, swoje emocje, niezałatwione sprawy z przeszłości, uporałam się ze śmiercią rodziców. Gdyby nie rak, nie przezywałabym życia tak w pełni. Bo jesteśmy tu tylko przez chwile. Wszyscy jesteśmy przechodniami.”

Magda Prokopowicz miała 27 lat gdy wykryła w piersi mały guzek. Badania potwierdziły, rak obustronny piersi, najwyższej złośliwości. To był wyrok. Niewiele lekarzy chciało się podjąć leczenia, dawali jej minimum szans. Magdy rodzice zmarli na raka, z ich śmiercią jeszcze nie zdążyła się pogodzić, a tymczasem przyszło jej się zmierzyć z własną. Lekarze zalecili obustronna mastektomię, co nie dawało absolutnie żadnych szans na wyzdrowienie, jedynie na uzyskanie kilku dodatkowych miesięcy życia. Magda podjęła walkę z rakiem i wygrała życie. Odeszła dopiero osiem lat później.

Pierwszy raz zobaczyłam Magdę podczas kampanii fundacji Rack ‘n Roll, którą założyła. Kampanię oparto na haśle: “Zbieramy na cycki, nowe fryzury i dragi”. To był zdecydowany przełom, bo do tej pory rak był tematem tabu, kojarzył się nam głownie ze starszymi ludźmi, pogodzonymi z choroba i zbliżającym się końcem życia. O raku mówiło się tylko poważnie i ze smutkiem, a jedyną rzeczą, jakiej potrzebowali chorzy, to leki lub wsparcie finansowe dalszego leczenia. Dziewczyny pokazały, że rak  to nie wyrok, ze trzeba próbować z nim walczyć, że trzeba cieszyć się każdym dniem. Pokazały, że rak dotyka również młode, pełne życia i energii osoby, które - tak jak inni ludzie - nadal mają marzenia, plany na przyszłość. Ich potrzeby nie ograniczają się jedynie do zakupu leków - chcą nosić piękne sukienki, podróżować, kochać i być kochanym, żyć pełnią życia. Nie zastanawiają się czy to ze rak stal się częścią ich życia jest sprawiedliwe - pokazują nam, że to nie ma znaczenia. Ważne, żeby wykorzystać jak najpełniej czas, jaki im pozostał. Magda uczyła nas dostrzegać piękno drobnych, otaczających nas rzeczy, cieszyć się słońcem, śniegiem, śpiewem ptaków, uśmiechem dziecka. Codziennie przesyłała mnóstwo dobrej energii,  powtarzała “łeb do słońca ” i “never give up”! Zawsze mówiła, że sens życia tkwi w uważności.

Kilka dni temu przeczytałam książkę Aliny Mrowińskiej “Magda, miłość i rak”. Ponieważ jakiś czas temu śledziłam bloga , który Magda prowadziła od czasu diagnozy aż  do śmierci, spodziewałam się, że książka będzie niczym innym, jak zbiorem wpisów z bloga. Tak jak było to, miedzy innymi, w przypadku tragicznie zmarłej Kingi Choszcz. Jednak książka zaskoczyła mnie, po raz kolejny pokazując jak niezwykłą osobą była Magda. To nie jest książka o śmierci, to książka o woli życia, walce z chorobą i własnymi słabościami, o nadziei, marzeniach, wielkiej miłości i cudach, które jednak się zdarzają. Książka jest napisana uczciwie i przejmująco szczerze. Autorka nie wystawia pomnika Magdzie - ona tego nie potrzebuje.Pierwsza cześć to wywiad, który Alicja przeprowadziła podczas kręcenia materiału do dokumentu o Magdzie. Czytając to nie ma wątpliwości, że tak naprawdę jest to rozmowa dwóch przyjaciółek.  Zaufanie i szczerość bije z tej rozmowy. Nie ma patosu, taniej sensacji, są uczucia, ludzkie słabości. Magda, kiedy już czuła, że jest z nią źle,  napisała do Alicji: “Niech ta książka nie będzie jedną z wielu. Ona ma dać ludziom silę i nadzieję - nie tylko chorym na raka, ale wszystkim, którzy zmagają się z problemami, którym ciężko jest żyć.”  Magda do końca myślała o innych. Pozostawiła po sobie  niesamowitą dobroć, nadzieję i siłę.

Magda dzieliła się na blogu wszystkim - radością, smutkiem, strachem.Nie bała się pokazać prawdziwego oblicza choroby. Utrata włosów była dla niej ciężkim doświadczeniem , w jej mniemaniu częściowa utrata kobiecości. Zwalczyła w sobie tę myśl, również dzięki wsparciu  wspaniałego męża. Często pokazywała się bez peruki, udowodniła, że brak włosów nie czyni jej mniej atrakcyjną, mniej kobiecą. Magda była dowodem na to, że cuda się zdarzają, choć ja bardziej wierzę, że to za sprawą karmy, że dobro jakie wysyłamy w świat wraca do nas. Magda podczas swojej choroby spotkała miłość swojego życia i wbrew wszystkiemu - została matką. Leon urodził się zdrowy, dając jej jeszcze większa siłę do walki. Jako matka nie potrafię wyobrazić sobie tego co czuła, gdy uczyła swoje dziecko świata na zapas, mając świadomość, że nie będzie z nim na zawsze.  Nie wyobrażam sobie jak można przygotować  własne dziecko na swoje odejście. Jak wiele siły i miłości trzeba w to włożyć. Magda każdego dnia swoją postawą dawała siłę setkom chorych, którzy śledzili jej bloga. Zawsze powtarzała: “Mam absolutnie wszystko, jestem szczęśliwa”. Walczyła do końca i - choć odeszła - wygrała życie.

Największym zaskoczeniem w książce była cześć poświęcona  na wywiad z Bartkiem Prokopowiczem, mężem i największa miłością Magdy. Wywiad jest tak boleśnie szczery, że część czytelników może poczuć się dotkniętymi czytając go.  Pamiętam jak jakiś czas po śmierci Magdy, pojawiła się informacja, że Bartek spotyka się z kimś. Oburzenie ludzi było ogromne. Bardzo łatwo jest oceniać ludzi, nie znając nawet fragmentu ich historii. Bartek był największą miłością Magdy, kochała go i ufała mu bezgranicznie. Bartek pozostał przy Magdzie do samego końca, choć ich ostatnie wspólne lata nie były sielanka. Oddalili się od siebie. Przeszli bardzo ciężką próbę. Walka z rakiem nie była walką Magdy, tylko ich obojga. Wiele kochających się par potrafią poróżnić choćby kłopoty finansowe, wierzę więc ,że zmaganie się z taką chorobą było dla nich obojga bardzo ciężkie. Mówi się że partner osoby przewlekle chorej jest jak partner alkoholika - jest współuzależniony. Przestaje myśleć o tym co jest dla niego dobre, wszystko skupia się na osobie chorej. Takie podejście na dłuższą metę jest strasznie wyczerpujące. Na pytanie, co czuł po śmierci Magdy, Bartek nie bał się odpowiedzieć szczerze: “Najpierw odetchnąłem. Każdy, kto długo żył z osobą przewlekle chorą, jeśli jest szczery i ma dostęp do emocji, powie, że najpierw czuje się ulgę. Bylem potwornie zmęczony i wypalony”. Niewiele osób miałoby odwagę na takie słowa. W książce Bartek wspomina rożne etapy związku. Cudowne początki ich miłości, kiedy oboje wierzyli, że ich uczucie pokona chorobę. Narodziny Leona, nieostającą walkę Magdy, czas w którym oddalili się od siebie. Magda wówczas miała jeden cel, wygrać z chorobą, a Bartek nie potrafił jej zrozumieć, czul się niepotrzebny. W wywiadzie nie wstydzi się mówić o swoich uczuciach, o złości, zmęczeniu, samotności, strachu. Czytając to zrozumiałam dlaczego Magda pokochała tego człowieka. Był z nią do końca, tylko jemu ufała naprawdę. Bartek sprawił, że odeszła w spokoju, pogodzona, ponieważ wiedziała, że Bartek wychowa Leona na dobrego człowieka i że nigdy nie pozwoli zapomnieć mu o mamie.

Książka jest wzruszająca, ale przede wszystkim niesie sile i nadzieje. To książka, którą powinien przeczytać każdy kto zmaga się z chorobą - swoją lub bliskich . Jest to również książka dla ludzi zdrowych, żeby przypomnieć im, jak kruche jest życie i jak bardzo powinniśmy cieszyć się każdą jego chwilą. W książce Magda przywołuje cytat Ralpha Emersona:” Róże pod moim oknem nie maja żadnego związku z tymi, które przekwitły, ani z tymi które zakwitną po nich. Są, jakie są. Żyją dziś z bogiem. Dla nich czas nie istnieje. Róża po prostu jest doskonała w każdej chwili swojego istnienia. Człowiek zaś wybiega w przyszłość albo wspomina. Nie żyje teraźniejszością lecz z oczyma zwróconymi poza siebie opłakuje przeszłość lub nie bacząc na bogactwa, które go otaczają, staje na palcach by dojrzeć przyszłość. Nie może być szczęśliwy i silny, jeżeli nie żyje w zgodzie z chwilą obecną”.

 korekta A. Bitner

Okiem

Wyspy Aran

Dzisiaj ignoruje calkowicie pogode za oknem i przenosze sie na sloneczne costa de la Aran, czyli na wyspy Aran.To bez watpienia najpiekniejsze miejsce w calej irlandii o czym swiadcza coroczne tlumy odwiedzajace te wyspy. Mimo popularnosci,wyspy nie przypominaja promenady w Miedzyzdrojach , mozna znalezc mnostwo pieknych, bezludnych miejsc, gdzie slychac tylko szum oceanu. W sklad tego malego archipelagu wchodza trzy wysepki Inishmore, Inishmaan i Inisheer, polozone w zatoce Galway, z czego jedna, najmniejsza nalezy do Hrabstwa Clare. Wyspy zbudowane sa z wpieni, rozslinnosc jest tam niewielka, a prawie cala powierzchnie pokrywaja labirynty zbudowane z kmieni. Na wyspy mozna sie dostac droga wodna i powietrzna, wyspy maja swoje male linie lotnicze Air Aran, skladajace sie z kilku malych avionetek. Po wyspach mozna sie poruszac pieszo lub wypozyczyc rower. Tylko mieszkancy wyspy moga poruszac sie po nich samochodami, a to i tak od niedawna. W czasie zimy wyspy sa prawie bezludne, turysci raczej pojawiaja sie tu rzadko. Klimat zima jest tu bardzo surowy i pokonanie oceanu w czasie sztormu nie nalezy do przyjemnosci.
Wyspy Aran to jedno z niewielu miejsc w Irlandii gdzie jezyk Irlandzki pozostal zywy, mieszkancy posluguja sie nim na codzien, pielegnujac irlandzka tradycje, takie miejsca nazywane sa Gaeltacht.
Wyspy zachwycaja krajobrazem, skalistymi brzegami, turkusowa woda i pieknymi piaszczystymi plazami. Przy dobrej pogodzie jest to zdecydowanie jedno z piekniejszych miejsc w Irlandii.

Zupa krem z grzankami

Dzis jeden z tych dni kiedy dorwaly mnie jakies smutki, uzalam sie nad sobą, ze jestem biednym małym zuczkiem ,chce sie schować pod kocem i zeby ktoś mnie glaskal po głowie. Tyle razy obiecuje sobie, ze nie będę rozpoczynać dnia od czytania wiadomości z kraju i swiata. Kawa od razu traci smak i wkurw opanowuje straszny, a potem cały dzień chce mi sie płakać nad beznadzieja tego swiata i moja bezsilnoscia. Na poprawę nastroju zrobiłam sobie terapie kolorami w postaci zupy. Tak, tak jest pyszna, rozgrzewa w srodku bebeszki, a kolor pomarańczowy, który symbolizuje czakre podbrzusza jest jak najbardziej pozadany, bo ta czakra ewidentnie nie dziala u mnie ostatnio.

      
 Skladniki:            

1 duza piers z kurczaka
3-4 czerwone papryki
3 zabki czosnku
1 cebula
2 lyzki bulionu w proszku
1 czerstwa bulka
Oliwa z oliwek
Sol, pieprz, papryka w proszku
Kilka galazek swiezej kolendry

Wykonanie:

                                  
Piers wkladamy do garnka, dodajemy jedna obrana cebule, bulion w proszku I odrobine soli, zalewamy niewielka iloscia wody I gotujemy do miekkosci. Papryke myjemy, usuwamy gniazda nasienne I kroimy na czastki. Ukladamy na duzej blasze z odrobina oliwy I wkladamy do rozgrzanego piekarnika z opcja grila. Po okolo 15 minutach obracamy papryke, dokladamy czosnek I kontynujemy grilowanie.

Gdy papryka jest miekka I lekko przypieczona, wkladamy ja razem z czosnkiem do garnka z kurczakiem, calosc blendujemy na gladki krem. Doprawiamy sola, pieprzem I papryka w proszku.        

Bulke kroimy w drobna kostke i smazymy na minimaalnej ilosci oliwy, az powstana grzanki. Calosc posypujemy papryka i drobno posiekana kolendra. Chyba ze ktos nie lubi moze byc pietruszka, ale nie wiem jak mozna nie lubic kolendry, on nawet w dotyku jest tak mila ze moglabym sie w niej tarzac nago.

Grzanki wkladamy do zupy tuz przed podaniem bo inaczej sie rozmemlaja.

***

Sen znowu nie przychodzi,
choc butelka juz pusta.
W glowie listow miliony,
nigdy ich nie wysle.

Na prozno sie modlic,
Panie gluchys na prosby.
Zegar rownie bezduszny,
wzdycha-czwarta nad ranem.

A ty gdzies za oceanem,
nad kawa dzien kolejny przeklinasz.
Przez chwile myslisz, moze trzeba inaczej?
Karte codziennosci odbijasz.

I tak od lat, ja tu, ty gdzies.
Obcy, zagubieni, zaciskamy zeby.
I odwagi brak ciagle by skrzydla posklejac,
poszybowac ponad tym co wypowiedziane.

Sernik kokosowy

No tak, w Irlandii wraz z pierwszym dniem jesieni pojawilo sie lato. Coz lepiej pozno niz wcale. Jest naprawde cieplo, ale to takie mle oszustwo, bo dni krotkie i drzewa juz zupelnie nagie. Taka jesien jest przyjemna i doladowuje odrobine akumulatory, zanim przyjda dni szare, zimne i ogolnie paskudne. Ten miesiac byl naprawde dziwny, to co sie dzialo na codzien bylo jakies niewyrazne, jakbym chodzila w snie. To miesiac czekania, czekania na odpowiedzi. Jaakby ktos na gorze chcial sobie ze mnie zadrwic i nauczyc mnie cierpliwosci. Chyba nie moge sie doczekac pazdziernika i oby uplynal bez znakow zapytania.

Dzis ciacho moje ulubione, nie zdazylo sie zeby ktos sie po nim nie rozplynal. Jest po prostu mega.

Skladniki:

Spod:

10 ciastek Digestives lub jakichkolwiek herbatnikow

Pol szklanki wiorkow kokosowych

2 lyzeczki cukru

100 gr roztopionego masla

Masa:

600 gr serka typu Philadelphia

Pol puszki gestego mleka kokosowego

Pol szklanki cukru

3 duze jajka

Szklanka wiorkow kokosowych

Wykonanie:

Ciastka rozgniatamy na drobniutkie okruszki, mozna to zrobic recznie lub w blenderze. Dodajemy wiorki i mieszamy dokladnie. Nastepnie wlewamy roztopione maslo i mieszamy az wszystko sie dobrze polaczy.

Masa wykladamy spod tortownicy i ugniatamy solidnie uzywajac plaskiego dna szklanki.Pieczemy okolo 10-15 minut w temperaturze 160 stopni.

Do glebokiego naczynia wykladamy serek, wsypujemy cukier i mieszamy az powstanie jednolita masa.Nastepnie dodajemy jajka, pojedynczo czekajac az kazde sie dokladnie wymiesza. Do masy dodajemy mleko kokosowe i wiorki, calosc mieszamy.

Mase wylewamy na upieczony, lekko ostudzony spod, dol tortownicy zawijamy w folie aluminiowa na wypadek jesli tortownica przecieka, calosc umieszczamy w szerokiej brytwance i wypelniamy ja goraca woda, tak by siegala do polowy tortownicy.Wstawiamy do piekarnika i pieczemy okolo 30-35 minut w temperaturze 16-170 stopni.

Po uplywie wskazanego czasu wylaczamy piekarnik i uchylamy lekko drzwiczki, pozostawiamy ciasto na 15 minut zeby "odpoczelo".

Wierzch mozemy udekorowac roztopiona gorzka lub biala czekolada, w zaleznosci od preferencji i wiorkami kokosowymi.

Sernik mozemy podawac na cieplo lub pozostawic na noc w lodowce i podawac schlodzony.

***

Pamietasz ten mur ktory wokol siebie zbudowalam? Kochanie, on sie teraz wali. Nawet nie walczy ze mna, Nie slychac go. Nigdy nie watpilam, Ze uzaleznilam sie od twojego swiatla. Wiem ze zmusilam cie to zlamania tylu zasad, Moze kiedys uznasz ze bylo to potrzebne. Nie wiem czy powinnam czekac. Myslisz ze jesli bede blagac, Ze jesli bede plakac, Bedziesz potrafil zmienic kolor nieba.

Etykieta etykiety

Jakiś czas temu podczas babskiego zebrania przy kawie, nieumyślnie nazwalam partnera mojej przyjaciółki- jej kolegą. Koleżanka zwróciła mi uwagę, że to nie jest jej kolega, tylko jej partner. Ponieważ zarówno u mnie jak i u niej ,status związku zmienia sie częściej niż pory roku, nie byłam najwyraźniej na bieżąco. A poza tym jestem osoba która nie przywiązuje specjalnie wagi do nazewnictwa. Poprawka, nie interesowało mnie to dopóki mój dziadek nie nazwał mnie starą panną.Czy rzeczywiście etykiety mają znaczenie? I czy istnieje jakaś etykieta etykiety?
Zaczęłyśmy się nad tym trochę zastanawiać. Jeśli miałabym stworzyć moja własną klasyfikacje określeń relacji, to wyglądałoby to mniej więcej tak. Pomijam tak oczywiste określenia jak mąż, były mąż, kochanek. Przy czym kochanek nie jest tak oczywisty, bo może to być zarówno pan, z którym przyprawiamy rogi mężowi, lub po prostu ktoś z kim okazjonalnie spotykamy sie w celu zaspokojenia wzajemnych potrzeb seksualnych. Partnerem zaś jest dla mnie ktoś, z kim spotykamy się od dłuższego czasu, dzielimy z nim w pewnym stopniu życie, na którym możemy bezwzględnie polegać i ufać mu, partner może w przyszłości awansować na męża lub pozostać po prostu partnerem. Następny w hierarchii jest przyjaciel, czyli ktoś z kim nie sypiamy, ale zawsze możemy do niego wpaść i posmarkać mu w rękaw, kiedy życie przynosi rozczarowania. Z przyjacielem możemy porozmawiać o wszystkim, dzielić z nim pasje, pokazać sie bez makijażu i wypić hektolitry wódki. Idealnie jest kiedy przyjaciel jest odmiennej orientacji seksualnej. Nie ma zagrożenia ze skrycie sie w tobie kocha, po pijaku nie trzeba sie martwic, ze was poniesie, zawsze powie ci szczerze kiedy przytyjesz i doradzi dobór torebki do szpilek. Taki przyjaciel to marzenie każdej kobiety. Jest tez znajomy, do tej grupy zaliczam byłych facetów, partnerów koleżanek, mężczyzn którzy mnie średnio interesują, szefa którego nie lubię, ale musze tolerować i facetów którzy pozdrawiają mnie na ulicy, ale nie mam bladego pojęcia kim są, nie mnie jednak znają moje imię, wiec są poniekąd znajomymi. I moja ulubiona kategoria: kolega. Kim dla mnie jest kolega. Wiec jest to ktoś z kim spotykam sie od pewnego czasu i łączy nas jakaś bliżej nie określona jeszcze relacja. Gdzie jeszcze nie wiadomo w jakim kierunku pójdzie ta znajomość. Kolega jest również ktoś za kim szaleje platonicznie ale nie ma raczej szans nad odwzajemnienie uczucia. Oczywiście tylko w przypadku kiedy on w ogóle wie o naszym istnieniu. W związkach skomplikowanych, kiedy spotykamy sie z kimś od zawsze, ale z częstymi przerwami, mężczyzna nieustannie zmienia status z partnera na kolegę. No chyba ze wolimy nazywać go byłym partnerem. Moja koleżanka podsumowała to tak. No cóż, najwyraźniej jesteś bardzo koleżeńska. Ona uważa ze nazywanie mężczyzny którego się lubi i z którym sie sypia kolegą, jest nie na miejscu. Kiedy zapytałam wiec co proponuje w zamian, odpowiedziała bez wahania: sympatia. Przyznam ze prawie spadłam z krzesła, bo takie określenie nie przywodzi raczej na myśl pary osób w średnim wieku uprawiających namiętny seks na stole kuchennym, tylko raczej parę szkolniaków z 5 -tej klasy. Wedlug mnie są tylko dwa wyrażenia których nie używam i za którymi nie przepadam-facet i gach, reszta wydaje mi się całkiem w porządku. Ale postanowiłam sprawdzić co na ten temat myślą mężczyźni. Zadzwoniłam więc do mojego kolegi z tym właśnie pytaniem. Pomijając jego zdziwienie, (pewnie się zastanawiał skąd kobiety mają czas w ogóle debatować na takie tematy), stwierdził że on osobiście nie przywiązuje wagi do nazewnictwa w relacjach, nie mniej jednak na pewno nazwałby mnie przyjaciółką, a na pewno nie nazwał facetką. Rozbawiło mnie to do łez, jak i utwierdziło w przekonaniu, że mam typowo męski punkt widzenia. Nic nowego. 
Tak więc czy nazwy maja tak naprawdę znaczenie? Czy nie najważniejsze jest to co łączy dwoje ludzi, czy potrzebujemy to nazywać? Czy to że pare ludzi nazwiemy małżeństwem, związkiem partnerskim czy konkubinatem ma jakieś znaczenie? Czy to ze że jesteśmy w związku partnerskim nie jest jednakowo ważne, jak bycie w małżeństwie. Czy mniej sie kochamy, mniej szanujemy? I przede wszystkim, jaka jest etykieta etykiety? Czy istnieją jakieś zasady savoir- vivre nazywania? Może naprawdę jest tak, ze potrzebujemy być odpowiednio określeni, klasyfikowani. Wyobrażam sobie że żona nazwana kochanką miałaby prawo sie wkurzyć, ale w przypadku kiedy relacja miedzy dwojgiem ludzi nie jest tak oczywista, to czy ma znaczenie, że nazwiemy kogoś sympatia, partnerem czy kolegą, ma jakiś wpływ na to co do drugiej osoby czujemy. 
Jeżeli chodzi o określenia w związkach, jestem wyjątkowo wyluzowana i nie przywiązuje do tego dużej wagi, zdecydowanie skupiam sie nad tym co jest a nie jak to sie nazywa. Ale kiedy w wieku 32 lat, szczęśliwie i dumnie nazywając siebię singielką, dowiedziałam sie od dziadka, że jestem starą panną, uśmiech odkleił mi sie od twarzy i grzmotnął z hukiem na ziemie. Czy tak w ogóle wolno kogoś nazywać, przecież to jest straszne? Z drugiej strony kogoś w wieku 60-ciu lat, stale cieszącego się wolnością trochę dziwnie jest nazywać singielką.Tak wiec nazywanie ma chyba jednak znaczenie. Wiec pytam, w którym momencie przestajemy być singielkami a zaczynamy być starymi pannami. Bo jeśli zbliżam sie do tej granicy to poważnie zacznę szukać męża.

Let's talk about sex

Kilka dni temu zupełnie przypadkowo wdałam się w interesującą dyskusję na temat seksu z moim znajomym. Zaczęło sie od tego, że ów kolega stwierdził, iż wszystkie problemy w relacjach męsko-damskich biorą sie z tego, że kobiety nie lubią seksu. Byłam tak zaskoczona tym co powiedział, że w pierwszej kolejności oberwało mu się za to, że ukazuje kobietę jako jedyną stronę konfliktu, winną całemu nieszczęściu. No bo jak to, przecież to kompletna bzdura. Kobiety lubią seks, ja lubię seks! Dalsza rozmowa była walką na argumenty, gdzie od początku było wiadomo, że nikt nie wygra i nikt nie zdoła przekonać drugiej strony. Późnym wieczorem tego dnia zaczęłam się nad tym problemem zastanawiać. Dlaczego mężczyźni tak nas odbierają? Czy faktycznie nie lubimy seksu? Czy to, że nie myślimy o seksie tak często jak mężczyźni znaczy, że mniej go potrzebujemy, słabiej doceniamy? A może myślimy o nim jednakowo często, tylko nie potrafimy o tym mówić? No właśnie, czy kobiety potrafią rozmawiać o seksie? Czy potrafimy szczerze rozmawiać o naszych seksualnych potrzebach z partnerem, czy tylko z przyjaciółką po kilku likierkach zwłaszcza ? I przede wszystkim, czy o seksie w ogóle powinno sie rozmawiać? Czy nie jest przypadkiem tak, że jeśli między dwojgiem ludzi jest “chemia“, to powinno się to dziać naturalnie, intuicyjnie?
Zrobiłam wywiad wśród znajomych kobiet i prawie każda odpowiedziała identycznie. Kobiety lubią seks. Ba, kobiety uwielbiają seks! Ale niestety, większość mężczyzn nie ma zielonego pojęcia, czego pragną kobiety. Czyli jak zwykle wszystko sprowadza się do tego, że kobiety i mężczyźni są po prostu z dwóch innych planet. Kobiece pożądanie rodzi się w głowie, a męskie w penisie. Ale kto w tej sytuacji jest winny? Zacznijmy może od tego, że kiedyś kobietom nie wypadało nawet myśleć o seksie a co dopiero o nim mówić. I myślę, że część z nas dalej tak uważa, bo tak po prostu zostałyśmy wychowane. I absolutnie nie ma w tym nic złego, pod warunkiem, że jesteśmy zadowolone z tego, co dostajemy lub nie dostajemy od naszych partnerów. Ale co z resztą kobiet, które ciągle narzekają, że ich życie seksualne jest dalekie od tego, jakie chciałyby mieć. Czy zamiast narzekać, nie lepiej jest po prostu powiedzieć? Facet ma prawo nie wiedzieć, bo po pierwsze: nie ma zdolności czytania w myślach, po drugie: każda kobieta ma inne potrzeby, a po trzecie: my naprawdę jesteśmy mistrzyniami wysyłania sprzecznych sygnałów i mężczyźni nie zawsze potrafią je właściwie odczytać. Oczywiście pomijam mężczyzn, którzy idą do łóżka jedynie po to, żeby sprawić przyjemność sobie, bo tacy już są kompletnie niereformowalni i nawet jeśli napiszesz mu markerem na ścianie, czego oczekujesz, on i tak nie zrozumie. Ale większość mężczyzn zdaje sobie sprawę z tego, ze jeśli partnerka czuje się usatysfakcjonowana, to będzie miała ochotę się zrewanżować. Jakkolwiek jednak partner by się nie starał, czasem po prostu nie trafia. Więc, czy nie łatwiej jest po prostu powiedzieć ? Nawet jeśli jest to dla nas krępujące, to może jednak lepiej jest chlapnąć sobie setę na odwagę tuż przed randką, niż przez następne lata udawać orgazm. Przecież jesteśmy w tym doskonałe, tylko… po co? Partner jest w siódmym niebie, spełniony podwójnie, bo wydaje mu się, że właśnie wysłał nas na orbitę rozkoszy , a my leżymy i myślimy sobie o hydrauliku bez głowy (tak, tak bez głowy, taki piękny i opalony, szalenie męski-pamiętacie fantazje Kaśki z serialu “Kasia i Tomek“?) i o tym, co by z nami fantastycznego zrobił. Prawda?
 Kiedyś, podczas którejś z kolei babskiej imprezy, mocno polewanej, bawiłyśmy sie w kalambury. Musiałyśmy przedstawić za pomocą gestów swoje seksualne , najskrytsze fantazje. I o rety gdyby jakiś mężczyzna mógł to zobaczyć, pewnie by się totalnie poddał. Każda z kobiet przedstawiła inny, skrajnie różny obraz. Od seksu pod palmą na gorącym piasku, z wydepilowanym, pokrytym olejkiem mięśniakiem (wersja romantico), po nieogolonego, spoconego oprycha z tatuażami , bez jedynki na przedzie, ciągnącego za włosy i chlastającego po pupie (wersja perwerso). I bądź tu człowieku mądry. Mężczyźni myślą, że kobiety w łóżku oczekują jedynie czułości. Owszem, ale lubimy też odrobinę pikanterii, szaleństwa, żeby nas ktoś wytarmosił. Naturalnie nie mówię o wspólnym pierwszym razie, gdzie zazwyczaj jest ogólna porażka. Ale z czasem, kiedy poznajmy się coraz lepiej, potrafimy mówić o wszystkim, dlaczego ignorujemy coś, co umówmy się, jest bardzo istotną częścią każdego związku. Seks to nie praca, nie może być przymusowa, ma sprawiać przyjemność. Dlatego warto o tym mówić. Na początku każdego związku jest dobrze, motyle w brzuchu robią swoje, w łóżku mamy fajerwerki. Ale z czasem trzeba trochę dorzucić do pieca, dodać odrobinę pieprzu, żeby utrzymać temperaturę w sypialni. Oczywiście każda kobieta potrzebuje czegoś innego, ale myślę że wszystkie zgodzimy się z jedną rzeczą. Panowie kobiety nie lubią “Rabbit sex” , chcecie się masturbować, proszę bardzo, tylko błagam nie traktujcie kobiet jako substytutu własnej ręki. To nie jest fajne i to że kobieta w takim momencie krzyczy, bynajmniej nie oznacza, że właśnie przeżywa największą rozkosz, to raczej wołanie o pomoc.
Jakiś czas temu przeczytałam całą trylogię o Panu Grey’u. Tak całą, ale chyba tylko dlatego że lubię czytać i lubię książki które mają minimum 500 stron. Pomijam, że książka jest przereklamowana, stylistycznie straszna, w pewnym momencie nawet nudna. I nie historia bohaterów jest nudna, ale opis scen łóżkowych. Na początku jest nawet ciekawie, ale ile opisów scen łóżkowych można przeczytać, zwłaszcza że niewiele się od siebie różnią. Książka ta to nic innego jak tani romans z dobrym PR-em. Ale nie w tym rzecz. Książka odniosła sukces. Dlaczego? Bo miliony kobiet na świecie woli czytać z wypiekami na twarzy o ludziach, którzy mają bogate życie seksualne, niż sprawić, że ich własne będzie równie dobre. Myślę, że autorka książki doskonale wiedziała co robi, książka nie jest ostra, jak ją reklamowano, ale dla większości kobiet i takie doświadczenia są nieosiągalne. Z drugiej strony, choć miałam niedosyt nie jestem pewna czy chciałabym czytać ostrzejsza wersję bo to po prostu nie moje klimaty. Nie mniej jednak, nigdy nie krytykuje czegoś dopóki tego nie sprawdzę, a szczerze przyznam, niektóre fragmenty były nawet inspirujące. Przeczytałam niedawno, że po publikacji trylogii E. L. James, liczba kobiet odwiedzających Sex Shop wzrosła. Zadzwoniłam do jednego ze sprzedawców sklepu z “gadżetami”, żeby zapytać, co najchętniej kupują współczesne kobiety. Okazuje się, że wszystko, co ma sprawić mężczyźnie radość i uczynić je najlepszymi na świecie kochankami. Świetnie, to dobry krok. Ale może by tak zacząć od siebie, od tego, co nam sprawia przyjemność? Ja po przeczytaniu książki zapragnęłam ponad wszystko kulek Gejszy. Z powodów zdrowotnych naturalnie. Dobrze więc że takie książki powstają, może spowodują że niektóre kobiety bardziej się otworzą ,będą potrafiły mówić o swoich pragnieniach, co sprawi że ich życie seksualne będzie dużo lepsze.
Panom zaś polecam zgłębianie wiedzy na temat kobiecych potrzeb z lektur innych niż CKM.

***

A jesli ktos by ci powiedzial ze niedlugo umrzesz.

Czy to ze teraz sie pogubiles, mialoby znaczenie.

Czy szukalbys innej drogi, czy uciekal dalej ta sama.

Moze swiadomosc zblizajacego sie konca obudzilaby w tobie zycie.

Odwazylbys sie siegnac po szczecie.

Czy oddal te resztke siebie, zeby uszczesliwic innych.

Jak bys chcial zyc?

Czy chcialbys?

Dużo mówimy, mało rozmawiamy..

Ile razy zdarzyła wam się taka sytuacja: dzwonisz z pracy do swojego ukochanego, wyrywając go z 10-ciominutowego letargu podczas oglądania wiadomości sportowych. Nieświadoma swojego bezmyślnego działania, z prędkością karabinu maszynowego wydajesz polecenia: ”kotku, wyprowadź psa, kup schab na obiad, tylko wiesz, nie w markecie, tylko w tym małym sklepiku na rogu, acha i jeszcze zadzwoń do swojej mamy i potwierdź, że w niedzielę bedziemy na obiedzie, a! i nie zapomnij odebrać  małej z basenu, będę za godzinę.”Chyba nie muszę nikomu opisywać, co zastajemy po powrocie... 
Po setnej porażce składam broń i przestaję z tym walczyć, a zaczynam szukać odpowiedzi, czemu tak jest. Dlaczego mój mężczyzna, który zawodowo pracuje “głową” opracowując strategie marketingowe, tudzież inne skomplikowane procesy, których mój kobiecy mózg nie ogarnia, nie może zapamiętać kilku prostych poleceń, ktore wydaję.
Staram się być sprawiedliwa i szukam winy pośrodku. Może właśnie dlatego, że facet pracuje umysłowo tak intensywnie, nie jest w stanie przyswoić więcej informacji w momencie, gdy o 17tej odbija kartę w pracy. Jest też opcja, że przyswaja on tylko powazne jego mniemaniu informacje, a nie jakieś przyziemne sprawy schabowego. Najbardziej jednak prawdopodobną wersją według mnie jest ta, że my - żony , partnerki przyzwyczaiłyśmy swoich mężczyzn do tego, że z naszych ust wydobywa się już tylko mdła papka codzienności dotycząca złatwiania codziennych spraw. Mówimy dużo i szybko, tak generalnie mają kobiety, ale nic sensownego z tego nie wynika. Ale przecież nie zawsze tak było. Przecież zanim włożyłyśmy na palec obrączkę, potrafiłyśmy do 6 rano zawzięcie dyskutować, argumentować, miałyśmy zdanie na każdy temat, a nasi mężczyźni słuchali nas z uwielbieniem. Potrafiliśmy rozumieć się bez słów i milczeć ze zrozumieniem. Co więc się zmieniło? Dlaczego od jakiegoś czasu z naszych wnętrzności nie wydobywa się już nic atrakcyjnego? Przecież małżeństwo nie odbiera nam rozumu, nie następuje proces kasowania danych w naszym mózgu. Czy za tym stoi zmęczenie, rozleniwienie, rutyna? Może po prostu za mało się staramy, nie czujemy potrzeby bycia atrakcyjną intelektualnie dla naszego partnera. Czy przypadkiem nie jest tak, że po kilku latach wydaje nam się, że już nic nie musimy?.. Możemy chodzić w porozciąganych dresach, z tłustymi włosami i czytać tylko horoskopy w Pani Domu. A może nasz partner wydaje nam się mało atrakcyjnym rozmówcą?
Obserwuję czasem w restauracjach, barach, dwoje małżonków, po których widać od razu, że wychodzą gdzieś razem bardziej z obowiązku niż dla przyjemności. Siedzą obok siebie pogrążeni w milczeniu, obserwując innych ludzi. Zawsze gdy widzę takie obrazki, zastanawiam się, czy (nas) wszystkich to czeka? Kiedy się poznajemy, jest między nami zrozumienie, “chemia”, potrafimy rozmawiać ze sobą do świtu i nigdy nie mamy dość. Czemu więc po latach w związku, nie mamy żadnych wspólnych tematów? Spróbujmy sobie przypomnieć nas, zanim podpisaliśmy cyrograf. Przecież nie rozmawialiśmy wyłącznie na temat segregowania śmieci. Co nas interesowało, jakie mieliśmy pasje, z czego potrafiliśmy się wspólnie śmiać. Może warto wspólnie się nad tym zastanowić i odnaleźć nasz wspólny język na nowo. Partner powinien być najlepszym przyjacielem, słuchaczem i doradcą. Myślę, że warto nad tym popracować . Rozmowa jest jak seks, na początku gorąca, potem trzeba wiele wysiłku, żeby utrzymać temperaturę i być ciągle atrakcyjnym rozmówcą dla swojego partnera. Drogie Panie, mówmy więc mniej, ale z sensem. Ktoś pewnie zaraz sie oburzy, a  dlaczego to tylko my mamy się starać? Oczywiście pracować nad tym musimy wspólnie, ale przecież jako jednostki lepiej rozwinięte emocjonalnie, powinnyśmy wskazać naszym panom  właściwą drogę. Dzięki temu nie będziemy zmuszane do rozmowy o najnowszych markach samochodów.
Kiedyś w kawiarni podsłuchałam jedno zdanie z rozmowy dwóch gentlemenów: “ Jak ja bym chciał, żeby moja żona przemawiała ludzkim głosem tylko raz w roku na wigilię”. Rozbawiło mnie to do łez, przy czym Panowie, uwierzcie, że większość kobiet  czasem marzy dokładnie o tym samym. 

Cecylia z Rzymu

Szkoda że cię tu nie ma. Do tej pory nie wiedziałam czym jest samotność. Wydawało mi się tylko. Czasem gdy nie potrafiłam czemuś sprostać, myślałam że było by łatwiej gdybym nie wybrała życia w pojedynkę. Wydawało mi się, że jestem samotna, bo nie było nikogo kto zapytałby, czemu od tygodni się nie uśmiecham. Wydawało mi się, że jestem samotna, kiedy stawiałam przed sobą jedną tylko lampkę wina i wtedy, kiedy w pustym pokoju na głos zaczęłam komentować, co przeczytałam. Wydawało mi się to smutne. Potem zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę lubię te momenty, kiedy mogę się zasmucić. Prowokuję je. Że choć w myślach wołam moją mamę, by przyszła i naprawiła wszystko, w rzeczywistości nie chcę, żeby była. Nie chcę nikogo, kto zburzy ten nastrój banalnym "będzie dobrze". Nauczyłam się, że to wszystko jest po to, by wylać z siebie coś, co nas uwiera i obudzić się rano z nową siłą, wykopaną z głębokiego środka siebie samej. Kiedyś ktoś powiedział mi, że jestem zbyt wrażliwa. Nauczyłam się więc konstruować w ciągu jednej nocy tak wysoki mur, że nikt nie jest w stanie podglądnąć moich słabości. Bo co z tego, że odstaję od reszty, że życie staram się dotykać, nie tylko obserwować. Jak jednak można widzieć to wszystko, jeśli nie jest się wrażliwym. Jak można wtedy dostrzec piękno, które nas otacza. Czuję samotność właśnie w gronie ludzi, którzy nie czują, nie widzą, nie słyszą tak jak ja. Czuję, że jestem tutaj zupełnie przez pomyłkę. Widziałam rzeczy tak piękne, że nie wierzyłam, że istnieją i nie chciałam, żeby ktoś inny na nie patrzył, jeżeli nie potrafi widzieć ich tak samo pięknymi. Czasem nawet wyobrażam sobie, że ktoś gdzieś teraz patrzy na to samo i czuje ten sam smutek, co ja. A potem nawet już nie chcę szukać i wierzyć, że ktoś taki istnieje. Bo tyle razy intuicja mnie zawiodła. To tak jak usiąść obok kogoś w pociągu, opowiedzieć mu o największych pragnieniach, a potem zorientować się, że ten ktoś mówi w innym języku. Ale wiesz, że i tak zostało wypowiedziane na głos. I zostaje wtedy tylko ten straszny ból w środku.

Pamiętam gdy pierwszy raz zobaczyłam Cecylię. Była piękna. Poczułam straszny smutek, że nikt inny tak na nią nie patrzy. Wtedy dowiedziałam się, czym jest samotność.

11 minut

Posłuchaj... Była sobie kiedyś dziewczynka, która nie potrafiła odnaleźć niczego, co łączyłoby ją ze światem jaki ją otaczał. Uciekała więc w marzenia, które śniła codziennie, gdy mama gasiła światło. W snach nie musiała się bać, że ktoś dostrzeże jej inność. Postacie, które sobie wymarzyła potrafiły czytać w jej myślach i mówiły tym samym językiem. Kiedy zamykała oczy, przestawała słyszeć krzyki jakie rozsadzały jej głowę. Po ziemi, zamiast węży pełzały konwalie. Kiedy dorosła, coraz ciężej było jej wydostać się ze świata marzeń na zewnątrz i nie potrafiła już dostrzec nic, co byłoby warte powrotów. Mijając lustra, nie rozpoznawała swojego odbicia, bo w świecie realnym nigdy nie była naprawdę. Pewnego dnia wymarzyła sobie jego. I przyszedł. Miał oczy mądre i dobre. Uwierzyła mu. Z każdym słowem stawał się jej coraz bliższy, jakby urodził się z kawałka jej ciała. Sprawił, że przestała uciekać w marzenia i po raz pierwszy uwierzyła, że gdzieś należy. Nie potrafiła jednak powstrzymać strachu przed tym, że może go stracić. Zatruwała każdy dzień myślą, że kiedyś będzie na tyle słaba, że uwierzy ludziom, którzy mówią, że on nie istnieje, że wyśniła go sobie tylko. I poddała się. Nie chciała, by zobaczył obłęd w jej oczach. Słyszał jak ludzie drwią z niej i nazywają wariatką. Za wszelką cenę chciała powrócić do swojego snu. Snu bezpiecznego i pięknego. Pewnej nocy położyła sie do łóżka, przyłożyła poduszkę do twarzy i wstrzymała oddech na 11 minut. Te 11 minut wystarczyło, by zatrzasnąć bramę.

2008

Dla Bernadette

***

Tak wszystko było poukładane.I pasowało. 

Każda część twoja dotykała mojej. 

Słowa nie znaczyły nic, tylko zapach pozwalał nam się odnaleźć.

Dlaczego myślałam, że to wystarczy.

Nie mogę jeszcze wrócić do domu.

Nie jestem gotowa. 

Nie mogę ci obiecać, że będę cię kochać zawsze. 

Kocham cię teraz.

Closer

Jesień i śliwki

Na zielona wyspe dotarla juz jesien, ostatnie dni byly naprawde chlodne i musialam przywitac moj welniany koc. Zawsze pierwsze dni jesieni sprawiaja ze odczuwam smutek, ale pewnie kazdy tak ma. Odganiam zly nastroj szukajac w pamieci pieknych, jesiennych obrazow. Wracam w myslach do Wroclawia sprzed roku. Przywital mnie cieplym sloncem, ktore wisialo ta nisko, ze prawie mozna bylo po nie siegnac.I las z szeregiem nagich juz drzew, pachnacy wilgocia, z dywanami lisci w ktorych mozna poszurac.
Jesien przynosi spokoj, to pora odpoczynku, wyciszenia. Lubie ja.

Ciacho juz znacie ze starego bloga, idealny deser na powitanie jesieni. Polecam.

Skladniki:

300 gr maki

125 gr cukru

200 gr masla

25 gr cukru waniliowego

2 zoltka

Pol lyzeczki soli

Sliwki (ilosc wedle uznania)

Kruszonka:

100 gr maki

50 gr cukru

50 gr masla

Szczypta soli

Wykonanie:

Make, cukier i sol przesiewamy, dodajemy zimne maslo i mieszamy wszystko, tnac jakby maslo z maka. Nastepnie dodajemy jajka i ugniatamy energicznie ciasto. Formujemy kule, zawijamy w folie i wkladamy do lodowki na 30 minut.
Sliwki przecinamy na pol i drylujemy.
Kruszonke robimy wsypujac make i cukier do miski a nastepnie wcierajac w nie zimne maslo, tak by powstaly okruchy. Pozostawiamy chwile w lodowce.
Schlodzone ciasto rozwalkujemy z odrobina maki i wykladamy na blache.
Sliwki ukladamy na ciescie skorka do dolu lekko dociskajac.
Mozemy posypac calosc cynamonem jesli lubimy.
Na wierzch wysypujemy kruszonke.
Pieczemy okolo 40 minut w temperaturze 180 stopni az kruszonka sie przyrumieni.

Randka nie w ciemno

Kiedy po dłuższym czasie powróciłam do świata singli i randek - pierwsze, czego się nauczyłam to fakt, że owszem, z randkowaniem jest jak z jazdą na rowerze, tego się nie zapomina, niemniej jednak przepisy drogowe uległy sporym zmianom. Myślicie pewnie, że to trochę cyniczne i mało romantyczne porównywać szukanie drugiej połówki  do jazdy na rowerze. Cóż, w wieku 30 lat doszłam do wniosku, że dzisiejsze zasady randkowania są naprawdę dalekie od romantyzmu.

Wiadomo, że z wiekiem dużo trudniej nawiązuje się nowe znajomości, między innymi dlatego, że mamy ku temu mniej sposobności. Będąc na studiach, mamy mnóstwo sytuacji, w których, dzięki którym możemy poznać kogoś interesującego. Jeśli nawet nie mamy szczęścia i trafiamy do grupy, gdzie przeważają kobiety, to zawsze jest szansa na zaprzyjaźnienie się z kimś z innej grupy, kierunku, itd. Do tego wiadomo, że studia to przede wszystkim niekończące się imprezy, więc okazji mamy naprawdę wiele. Jeśli jednak za bardzo skupimy się na imprezach, może się zdarzyć tak, że studia owszem skończymy z dyplomem, ale nasz stan cywilny się nie zmieni. Nic w tym oczywiście złego, przecież jesteśmy jeszcze młodzi, całe życie stoi przed nami otworem. Za chwilę znajdziemy wymarzoną pracę, a - co za tym idzie - w końcu wyjdziemy z rodzicielskiego portfela. Będziemy mogli pozwolić sobie na wyjścia do klubów, teatrów, na wernisaże, koncerty, słowem - bywać w miejscach, gdzie są ludzie. Ktoś, kto tak jak ja ma wrodzony talent do nawiązywania znajomości, czuje się wśrod ludzi jak przysłowiowa ryba w wodzie.

Oczywiście nie mam złudzeń co do tego, że w pewnym  wieku mamy mocno ograniczony wachlarz potencjalnych kandydatów. Wszyscy fajni faceci są już dawno zajęci, więc można liczyć albo na drugi sort, czyli tych, którzy mają za sobą rozwód - wtedy należy pamiętać, aby zawczasu zbadać co było jego przyczyną. Bo jeśli wina leży po stronie mężczyzny, to jest szansa, że za kilka lat znajdziemy się w tym samym punkcie życia co teraz. Oczywiście jest i spore grono wiecznych kawalerów, ale tacy zawsze sprawiają, że robię się podejrzliwa. Bo skoro facet ma 40 lat i ciągle jest kawalerem, to być może ma problem z nawiązaniem  stałych relacji, albo na przykład ma nadgorliwą matkę, która nie dopuszcza do niego żadnych kobiet. Albo – och, my kobiety potrafimy świetnie analizować, ale nie w tym rzecz. Oczywiście wykluczam z ogółu zainteresowania nieopierzonych studentów albo starszych panów, a już na pewno nie żonatych (patrz: w trakcie rozwodu, który nigdy nie nastąpi). To w żadnym wieku nie jest dobry pomysł.

Więc jak już jasno ustaliłyśmy, czego możemy się spodziewać, udajemy się z koleżanką do modnego wśród starszej młodzieży klubu, żeby sprawdzić, jak nasze oczekiwania mają się do rzeczywistości . To w żadnym wypadku nie jest tak, że wyruszamy na polowanie, nie ma przecież nic gorszego niż dwie stojące obok siebie panny, lustrujace w milczeniu salę. To strasznie desperackie. My po prostu wybieramy się do klubu, po to, żeby nadrobić plotki i upajać się pysznymi koktailami. Niemniej jednak kobieta w żadnej sytuacji nie wychodzi ze swojej roli uwodzicielki, to nasza natura, więc nawet pogrążone w głębokiej dyskusji pamiętamy o trzepotaniu rzęs, kręceniu kosmyków włosów, zabawie bizuterią i tych wszystkich znaczących gestach, które mamy opanowane do perfekcji, a które doprowadzają mężczyzn do szaleństwa. I -jak widać w świecie flirtu - to akurat się nie zmieniło. Co rusz łapiemy gdzieś zainteresowane spojrzenia mężczyzn. Ale to wszystko. Normalnie na tym etapie musiałyśmy się oganiać od kandydatów , a tu nic.. Ok, jesteśmy trochę starsze, ale myślę, że źle nie jest. Jesteśmy atrakcyjne, inteligentne , niezależne, ale nie ma nawet szansy, żeby to udowodnić, a ile można siedzieć i kręcic loka? Dobra, na tym etapie czuję, że jestem częścią jakiejś gry i moja ciekawska reporterska natura sprawia,że zapominam o sobotnich flirtach i muszę koniecznie zbadać, o co w tym wszystkim chodzi.

Swoją misję rozpoczynam w palarni. Tak,  palarnia nawet w zakładach pracy jest zawsze miejscem, gdzie dzieje się najwięcej. To tu usłyszysz wszystkie gorące plotki, nawiążesz stosowne znajomości lub ubijesz interes. Kto nie pali, jest poza kręgiem wtajemniczonych i broń Boże nie zachęcam do nałogu, ale niestety tak po prostu jest.  Więc udaję się do palarni z moja misją szpiegowską. Ledwie udaje mi się wyśledzić w mojej mikrotorebeczce zapalniczkę, a na horyzoncie pojawia się przystojny brunet. Przez chwilę szpera po kieszeniach, po czym zwraca się w moją stronę. (Acha, za to właśnie kocham palarnie, że zawsze można poprosić o zapalniczkę i nie ma w tym absolutnie nic podejrzanego.) Wykorzystuję sytuację i szybko nawiazuję kontakt. Po chwili prowadzimy milą pogawędkę o wszystkim i o niczym. Ja - jak  zwykle nie przestaję trajkotać, ale widzę, że kolega jest trochę spięty. Za chwilę wszystko jest się wyjaśnia. Spięcie było spowodowane zbliżającym się wyznaniem. Otóż kolega, między jednym dymkiem a drugim wyrzuca szybko:” że jestem bardzo atrakcyjną kobietą”. O wow!, A to skad tak nagle, tego się nie spodziewałam, ale uśmiecham się miło i dziękuję za komplement. I kiedy myśle, że nic już mnie dziś nie zaskoczy, adorator gasi papierosa i mówiąc: “ miło było cię poznać, dobrej nocy”-  żegna się i wychodzi. Stoję jeszcze chwilę zastanawiając się nad tym, co przed chwilą miało miejsce i jedyny wniosek do jakiego dochodzę jest taki, że potrzebuję więcej Martini.

Nazajutrz skoro świt, około 11tej  (wiele kieliszków Martini bylo zangazowanych w analizę sytuacji z poprzedniej nocy), dzwonię do dobrego znajomego, który jest absolutnym królem randek i uczciwie przyznaje, że nie ma zamiaru ani potrzeby ustatkowac się ani teraz ani nigdy. Szczęściarz ma 36 lat i dobre geny, więc może sobie na to pozwolić. Umawiam się z nim na kawę, żeby wyjasnić, a wlaściwie poznać nowe zasady randkowania, bo oczywistym jest, że wypadłam z obiegu. Po krótkim streszczeniu minionej nocy zdradzam mu moją teorię: za dużo mówię. Zawsze czułam, że moja otwartość i gadatliwość onieśmiela mężczyzn, ale może to ich nawet przeraża? Okazuje się, że poniekąd tak, ale naprawdę mężczyzn w dzisiejszych czasach onieśmiela (przeraża! Ten koleś był przerażony!) to, że kobiety stały się bardzo silne, tę siłę wyczuwa się wszędzie. Jesteśmy wykształcone, mamy zdanie na każdy temat, bywa nawet, że na tak zwane “męskie tematy” również. Czasy się zmieniły i nie ma już tak jasnych podziałów na zawody damskie i męskie. Do tego dobrze zarabiamy ,  nasza emocjonalość  jest na wyższym poziomie. Stanowimy więc pewnego rodzaju zagrożenie nierównego partnera do gry. No tak, w sumie mogłam się tego domyślić, od dawna mówi się o tym, że mężczyzni stają się coraz bardziej nie-męscy. Wszystkiemu winna soja! Ale co to znaczy, że jeśli chcę znaleźć partnera, muszę nagle zafarbowac włosy na blond, chwalić się, że nie czytam książek i podczas rozmowy chichotać jak pensjonarka, wszystko po to, żeby mój rozmówca poczuł się męski i nie odczuł zagrożenia z mojej strony. Na szczęście kolega wyjaśnia mi, że nie do końca o to chodzi. Muszę po prostu znaleźć mężczyznę świadomego swojej męskości, który nie ma kompleksów, w związku z czym nie czuje się zdominowany i onieśmielony. Ale gdzie takich szukać? I tu okazuje się, że naprawdę nie mam pojęcia jakie zasady panują na rynku w dzisiejszych czasach. Jak to możliwe, że nic na ten temat nie wiem? Dużo czytam, staram się być na bieżąco z trendami, nawet czasem przeglądam blogi o modzie, żeby się upewnić, że nie wyglądam jeszcze jak stara ciotka. Okazuje się jednak, że - o ile w świecie mody zawsze można postawić na bezpieczną klasykę - w świecie flirtu i randek trzeba być na bieżąco.

Dowiaduję się więc, że rzeczą obowiązkową jest posiadanie konta na portalu randkowym. W sumie nie wiem czemu się dziwię, mam konto na portalu społecznościowym, kulinarnym, artystycznym i na wielu innych, zrozumiałe jest więc, że na portalu randkowym również powinnam mieć. Robię więc szybki rekonesans, który z miliona portali powinnam wybrać. Okazuje się, że wszystko zależy od tego, jaki mam status społeczny i kogo szukam. Bo jeśli jestem wykształcona i zarabiam powyżej jakiejś tam granicy, to powinnam się zarejestrować na portalu X dla ludzi zamożnych z tzw.wyższych sfer  (fuj, ktoś w ogóle robi jeszcze takie klasyfikacje?), a jeśli nie robię wielkiej kariery i żyję sobie może nie skromnie, ale normalnie, to wtedy portal Y jest zdecydowanie bardziej wskazany. O rety, to nie wygląda wcale ani fajnie, ani łatwo. Nie potrafię się powstrzymać, żeby nie zapytać. A co, jeśli jestem wykształcona i bogata, a chcę poznać normalnego, fajnego faceta, bez względu na to, jakie studia skonczył, ile zarabia i czym się zajmuje? Odpowiedź kolegi jest krótka: z takimi wymaganiami zostaniesz starą panną.

Po tej jakże pouczającej lekcji nie mogę przestać się zastanawiać . Od kiedy stało się to takie skomplikowane? Czy już nawet miłość musi być kalkulowana i planowana? Gdzie miejsce na romantyzm i zwykłe przeznaczenie?

Moja natura nie pozwala mi jednak na to, by krytykować coś ,czego do końca nie sprawdziłam. Zatem po powrocie do domu odpalam komputer i rejestruję się na portalu randkowym. Decyduję sie na ten dla “nadzianych” nie dlatego, że szukam bogatego księcia, ale moja uczciwość tak mi nakazuje. Bo jeśli ktoś marzy o biednym kopciuszku, nie chciałabym go rozczarować tylko dlatego,że nakłamałam na teście. A test jest długi. Matura to nic w porównaiu z tym, co mnie czeka przez następne 20 minut. Takiej autoanalizy nie przeszłam nawet u psychiatry. Do tego muszę zdecydować,  kim ma być mój idealny partner. Wzrost, wykształcenie i religia to tylko starter. Muszę wiedzieć, czy chcę spotkać romantyka, który lubi filmy przyrodnicze, chodzi do kościoła i gra w golfa, czy może bardziej ekscentrycznego artystę, który lubi filmy grozy i sieje grozę w sypialni. Punktów do wyboru jest tyle, że zaczynam wierzyć, że gdy już w końcu przebrnę przez ten koszmarny test, to pracownicy tego portalu,  właśnie takiego wymarzonego i dopasowanego partnera wyprodukują i prześlą mi go DHL-em.

Nic nie poradzę, że kojarzy mi się to jedynie z zakupami przez internet. Dokladnie w ten sam sposób kupuję buty. Zaznaczam markę, rozmiar, kolor i producenta, wybieram te, które mi się najbardziej podobają, płacę kartą i ta daaam! Po 3 dniach mam je w domu. A jeśli nie bedą pasowały, zawsze mogę odesłać. Czy w dzisiejszych czasach można już wszystko załatwić przez internet? Robimy zakupy, kończymy studia, oglądamy filmy, rozmawiamy. A teraz jeszcze, jeśli  mamy ochotę, to możemy sobie znaleźć męża.

Spróbowałam, bo potrzebowalam przekonać się do końca, że to nie dla mnie. Poszłam na “kupioną” randkę. Było nawet poprawnie, ale czułam się, jakbym grała kogoś innego, tak  byłam skupiona na tym, żeby pamiętać, co wypisałam na swoim profilu. Choć pisałam prawdę, to rzadko zdarza mi się aż taki przegląd samej siebie. No i próbowałam sobie przypomnieć, co kolega tam napisał, żeby to ewentualnie skonfrontowacć z rzeczywistością. Spotkanie było męczące i nie zaistniała absolutnie żadna “chemia”. Myślę, że interview o pracę ma o wiele więcej subtelności. Niemniej jednak to było bardzo pouczające doświadczenie. Po powrocie do domu zalogowałam się jeszcze raz na swój profil, po czym wcisnęłam klawisz delete.

Nie twierdzę,że szukanie miłości w ten sposób jest złe, ale niestety - nie jest dla mnie. Uważam, że  to dobra alternatywa, ale jeśli ma kompletnie zastąpić  tradycyjny sposób nawiązywania znajomości, to ja się nie zgadzam. Może jestem staroświecka, naiwna, może potrzebuję więcej czasu, żeby  się przyzwyczaić do zmian. Jestem jak najbardziej za postępem cywilizacji. Ale zdecydowanie mówiąc o tym, mam na myśli na przyklad postęp medycyny w wynalezieniu lekarstwa na raka. Przeciw pewnym  zmianom ciągle się buntuję. Jedną z nich jest zamiana książek na audiobooki, a drugą - randki przez internet.

Ja wolę wierzyć, że jest gdzieś tam ktoś wyjątkowy, kto jest mi przeznaczony i nie ma konta na portalu randkowym. A to, że jeszcze się nie spotkaliśmy, znaczy tylko i wyłącznie tyle, że nie przyszedł jeszcze właściwy czas.

Burren Perfumery

„Brakuje tutaj drzew, żeby człowieka powiesić, brakuje tutaj wody żeby człowieka utopić, brakuje tutaj ziemi żeby człowieka pochować”

Tak to miejsce okreslil kiedys adiutant zdobywcy Irlandii Olivera Cromwella. Od tamtej pory duzo sie zmienilo, ale krajobraz pozostal niezmienny. Ogromny plaskowyz zlozony z ilastych lupkow i wapieni tworzy iscie ksiezycowy widok. I choc panuje tu bardzo surowy klimt, Park Narodowy Burren stal sie domem dla wielu gatunkow motyli i ptakow. Ale tym z czego slynie park, jest unikatowa flora, od roslin arktycznych po kwiaty strefy tropikalnej. Burren jest miejscem wyjatkowym i choc nie ma tu zadnego transportu publicznego, co roku przyciaga miliony turystow. Ludzie od lat przyjezdzaja w to niezwykle miejsce w poszukiwaniu spokoju i odpoczynku. 

W samym sercu Burren, miedzy skalami 17 lat temu znalazla swoje miejsce brytyjka Sadie Chowen. Postanowila ze tu wsrod dziekiej roslinnosci parku, zalozy ogrod ziolowy. Takie wlasnie byly poczatki swietnie dzis prosperujacej Burren Perfumery. Wszystkie kosmetyki produkowane w malym, przyogrodowym labolatorium sa pochodzenia naturalnego i wytwarzane wedlug tradycyjnej technologii. Perfumy, balsamy, mydla, swiece, olejki, wszystko to na bazie ekstraktow z ziol i kwiatow rosnacych w okolicy. 

Obok perfumerii znajduje sie rowniez mala herbaciarnia, gdzie mozna skosztowac pyszne domowe ciasta, zupy oraz sprobowac slynnej herbaty ze swiezych ziol, ktore Sadie zrywa codziennie w swoim ogrodzie. 

To miejsce jest magiczne, czuje sie tam pasje, milosc i spokoj.Idealne miejsce na ucieczke od miastowego zgielku.

Ćma

Jak cma glodna swiatla lecialam na oslep nie zwarzajac na konsekwencje.

Popalilam skrzydla i runelam na ziemie.

Nie umarlam.

Zyje i czolgam sie jeczac z bolu.

Kaleka, troche obolala, moze nawet brzydka.

Nie poddaje sie.

Czekam az skrzydla odrosna wraz z nowa sila.

Polece znowu i bede szukac swiatla.

Taka moja natura.

Wierze, ze to ktore teraz znajde,

Bedzie bezpieczne.

Melisa, maciezanka, mieta..

...

Mozesz trzymac mnie za reke,

Ale jesli nie rozumiesz dlaczego placze,

Po prostu odejdz.

Nie potrafie pogodzic sie z tym co mnie otacza

Jesli jestesmy tylko po to zeby bylo nam dobrze,

To wole juz jutro sie nie obudzic.

Kazdy ma swoj czas tutaj,

Ktory powinien wykorzystac.

A ja chce siedziec na drzewie pelnym czeresni,

I nie zastanawiac sie dluzej nad ich smakiem.

Bo jezeli obiecales mi ze beda slodkie,

Takie wlasnie dla mnie beda.

Trufle

Trufle to kwintesencja czekoladowosci. Gorzkie, aksamitne, wytworne. Prostota formy i wykwitnosc smaku, za to wlasnie je uwielbiam. Nie ma wedlug mnie bardziej zmyslowego deseru.A w polaczeniu z chilli , tworzy afrodyzjak, ktory rozgrzewa zarowno cialo, jak i zmysly.

Skladniki:

200 gr gorzkiej czekolady (zawartosc kakao 70% )

160 ml gestej, slodkiej smietanki

20 gr masla

1 lyzeczka platkow chilli

Gorzkie kakao w proszku do obtaczania

Wykonanie:

Czekolade lamiemy na kawalki i wrzucamy do garnka. Mozemy postawic garnek na parze lub na bardzo malym ogniu, mieszajac caly czas az czekolada calkowicie sie rozpusci. Nastepnie dodajemy maslo i czekamy az sie polaczy.

Zestawiamy garnek z ognia i dodajemy powoli smietanke ciagle mieszajac. Na koniec dodajemy platki chilli.

Mase wstawiamy do lodowki na okolo godzine az stezeje.

Schlodzona mase nabieramy mala lyzeczka i formujemy kulki. Nastepnie obtaczamy je w kakao.

Gotowe pozostawiamy w lodowce na minimum godzine.

Zawod: Matka

Mam pełną świadomość, że w dzisiejszych czasach rezygnacja z pracy zawodowej i zajęcie się wychowywaniem dziecka, wciąż traktowane jest jako przywilej. Niejednokrotnie pytana o to, czym się zajmuję, kiedy odpowiadam, że jestem matką i pracuję w domu, spotykam się z pełną zazdrości reakcją koleżanek pracujących w zawodzie. Na początku strasznie mnie to irytowało i od razu czułam potrzebę wyprowadzenia rozmówcy z błędu. Dziś już odpuszczam. Niespełna trzy lata temu, pracując w biurze od 9 do 17, miałam dokładnie identyczny, zafałszowany obraz. Teraz, jeśli ktoś zadaje mi pytanie, czym się zajmuję, odpowiadam krótko: jestem żonglerką. Pracuję w cyrku. O tak, tak - od trzech lat mój dom przypomina cyrk. A ja gram w nim główną rolę. Nie ma na świecie żadnego poradnika, który jest nas w stanie przygotować do roli matki. Media skutecznie karmią nas słodkimi obrazkami uśmiechnietej, zadbanej mamy, trzymajacej w ramionach swojego ślicznego, różowego bobaska. A holywoodzkie produkcje posuwają się jeszcze dalej, pokazując kobiety na porodówce z nienaruszonym makijażem i włosami rodem z Aniołków Charliego. Cóż, taki obraz rzeczy chcemy widzieć i nawet jeśli któraś z koleżanek-mam szczerze dzieli się z nami swoimi doświadczeniami, skrupulatnie wypieramy je ze świadomości.  Bo przecież wierzymy, że nasza ciąża będzie inna, łatwa, poród bezbolesny, a macierzyństwo sprawi, że nasze życie w końcu nabierze sensu. Takie podejście jest naturalne i bardzo wskazane. Gdyby ktoś mógł na kilka godzin wsadzić nas do symulatora i pokazać, czym w rzeczywistości jest ciąża i macierzyństwo, z całym pakietem emocji jakie temu towarzyszą, myślę, że przyrost naturalny spadłby drastycznie.

Jestem samotną matką. To określenie nigdy nie przestanie mnie bawić i nie mam wątpliwości, że wymyślił je ktoś, kto nie miał dzieci. Tak, wychowuję dziecko sama, ale mając na względzie fakt, że od trzech lat na każdym kroku śledzi mnie mój mały ochroniarz, raczej trudno mówić o samotności. Bycie matką to nie dwumiesięczny staż, to praca w pełnym wymiarze godzin, bez przerwy na lunch i umowa na czas nieokreślony. Wakacje? Nie, nie, teraz to są wczasy rodzinne, co w rzeczywistości jest tą samą orką, tylko w piękniejszych okolicznościach przyrody. Wszyscy mamy świadomość, że dziecko zmieni nasze życie, tylko nie zdajemy sobie sprawy jak bardzo. Zmienia się absolutnie wszystko, priorytety, potrzeby, marzenia, sposób myślenia i postrzegania świata. Nagle uświadamiasz sobie, że dwie godziny nieprzerwanego snu, to jak wygrana na loterii; słowo ”nuda” na stałe zostało usunięte z twojego słownika, potrafisz prowadzić 10-minutową rozmowę na temat niemowlęcych kupek, a samotna wizyta w toalecie to juz prawdziwy urlop. Kim jest matka? Jest przede wszystkim przyjacielem i opiekunem. Jest również pielęgniarką, kucharką, praczką, sprzątaczką, szoferem, nauczycielem i wojowniczka. A w przypadku mam w pakiecie bez taty, są również ojcem, drwalem, malarzem, elektrykiem i maszyną do robienia pieniędzy. A jeśli masz jeszcze siłę i ambicję pracować zawodowo, musisz stanąć przed wyborem: praca czy sen, bo twoja zmiana zaczyna sie wtedy, gdy dziecko zamyka oczy.

Matka jest żonglerką. Żongluje czasem i emocjami. Opanowałyśmy do perfekcji sztukę operowania pięcioma piłeczkami naraz. Matka nie prasuje, matka obmyśla strategię. Nasze głowy są jak komputery, których zawartość dysku i prędkość procesora są nieograniczone. I nigdy nie jesteśmy w stanie spoczynku. Bo nawet jeśli uda nam się “opchnąć” gdzieś na chwilę swoją pociechę, nie jesteśmy zwolnione od odpowiedzialności. Kobiety-matki są najlepszymi strategami i myślę, że nasze doświadczenie i umiejętności są absolutnie niedoceniane. Kobieta - stając się matką - uświadamia sobie, jak wielką siłę posiada i jak wiele jest w stanie znieść. A granice naszej wytrzymałości są nieokreślone i ciągle przesuwane o kolejny kilometr. Kiedy po dziewięciu miesiącach w roli inkubatora, przychodzi na świat twój potomek, wychodzisz na front. I nikt nie może ci obiecać, że wyjdziesz z tej walki bez szwanku. Ale nagroda jest tak cenna, że nie da się tego opisać. To dotyk, zapach, uśmiech i bezgraniczna miłość. To dostaje w nagrodę każda matka. Czy warto? Oczywiście. Bycie matką to najpiękniejszy zawód na świecie. To ciężka praca i warto mówić o tym otwarcie. Kobieta-matka to człowiek, który - jak każdy inny - ma swoje emocje, słabości, ma gorsze dni i bywa bezsilny. Czasem krzyczy, czasem płacze, często nie zna odpowiedzi na pytanie: dlaczego? Ale nigdy się nie poddaje.